Ενα ποίημα γιά τα Βουρλά!

Βουρλά!

Νερό, νερό… η μόνη διέξοδος από του θανάτου την έκφραση..
Στεγνωμένοι λίγο πριν το τέλος…
Κουρέλια, καπνός και καμένα τσίνορα..
3 Σεπτεβρίου του ’22 κι η φωτιά χορεύει στο στόμα της πόλης μου.
Κόκκινος καπνός από άρρωστον ήλιο…
Τι ωραία πόλη που χάνεται…
Και ποιος θεός να σε σώσει, σκέψου…το αντίδωρο αν υπάρχει!
Θάλασσα, θάλασσα, η μόνη διέξοδος χωρίς έξοδο σάρκας ..
Στριμωγμένοι κι άγνωστη λέξη το όνειρο..
Ενταφιασμένοι οι ζωντανοί…
Για τους δολοφονημένους δεν υπήρχε τάφος
για τους ζωντανούς άπειροι .
Η απώλεια, η μοναξιά, ο βουβός θρήνος, οι ανυπεράσπιστες αγάπες
ο σκύλος που νογάει, ο τόπος που δεν θα είναι ποτέ ίδιος,
οι γονείς που χάθηκαν με μια κραυγή ΄΄ παιδί μου ΄΄,
τα παιδιά που δεν πρόλαβαν ζωή… από σκότος σε σκότος τελειωτικό
κι ανάμεσα μια ριπή ήλιου που δεν άγγιξαν.
Η πόλη μου μπήκε κάτω από το χώμα
Κι εμείς κάτω και πιο κάτω από όλα αυτά τα ανείπωτα…

ΗΛΙΑΣ Δ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ