……………………………………….«Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά καί στον Βουτζά γελάδια, στα παινεμένα τα Βουρλά σφάζονται παλικάρια!».
Οι Έλληνες των Βουρλών φημίζονταν για την παλικαριά τους. Ο Γ. Καψής στο βιβλίο του «Χαμένες Πατρίδες» γράφει: «Εκείνος που γνωρίζει τι θα πει Βουρλιώτης, δεν μπορεί ν’ αμφιβάλλει. Είχαν τα όπλα ζωσμένα στα ζωνάρια τους, γιατί λάτρευαν τον πόλεμο. Ήταν το καμάρι της Ερυθραίας και πολλοί Σμυρνιοί κατέφευγαν στα Βουρλά για να ζήσουν, έστω και λίγο, ελεύθεροι, γιατί ήταν ένα κομμάτι ελεύθερης ελληνικής γης. Όπως και στ’ Αϊβαλί, έτσι και στα Βουρλά, οι Τούρκοι είχαν συνθηκολογήσει με τους Χριστιανούς. Τους άφηναν ανενόχλητους να ζουν στο χωριό τους».
Σπίτι μεγάλο και αρχοντικό δε ζήλευε ο Βουρλιώτης,το αμπέλι λάτρευε.
«Σπίτι όσο χωρείς κι αμπέλι όσο θωρείς», έλεγε.
Βουρλιώτες πριν το ΄22.Πάνω,αλλά και κάτω δεξιά ο Βαγγέλης Φοινίτσης.
….Βουρλιώτες.Ατίθαση ράτσα. Ήταν οι Κρήτες και οι Μανιάτες της Ανατολής!….
Οταν ο Πλαστήρας κατάλαβε ότι οι Βουρλιώτες θα έμεναν να υπερασπιστούν το τόπο τους,έσφιξε το χέρι του Μπουτζαλή(τον ήξερε απ΄τους Βαλκανικούς πολέμους) κι έφυγε κρύβοντας ένα δάκρυ συγκίνησης, θαυμασμού και πόνου.
Εφυγε,αλλά δε μπόρεσε να κρατήσει το παράπονό του.
«Δεν ήταν,μωρέ,να τους είχα μαζί μου εκεί πάνω στο Τουμλού Μπουνάρ;» ακούστηκε να ψιθυρίζει.
«…Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια τρανή πολιτεία που είχε στείλει 3.000 στρατεύσιμους στο μέτωπο του Σαγγάριου. Κανείς τους δεν γύρισε. Ο υπόλοιπος αντρικός πληθυσμός πέρασε απ’ τα «τέλια» του Μουσελέ. Ήταν 11.000 ψυχές. Τα κόκκαλά τους είναι σπαρμένα στη γη της Μικρασίας, από τα πυρπολημένα Βουρλά ως τις όχθες του Ευφράτη».
Βουρλιώτες με τοπικές φορεσιές.