Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται και το βιος μας. Ο πόνος μας δε λέγεται, δε γράφεται ο καημός μας…

……Σκέψεις γραμμένες σε χαρτί στα Χανιά στις 29/9/2008 ,από τη γεννημένη το 1920 στο  Γιαγτζιλάρ (Ελαιοχώρι) της Μικρασίας,Ελευθερίας Μπαντουράκη-Μπολέτη…..

΄΄Aνακατεμένες οι μνήμες,μπερδεμένες οι σκέψεις κι ένα παράπονο.Ενα παράπονο βαθύ.Ενα πελώριο γ ι α τ ί με βασανίζει.

Κάποιος που θέλησε να μου μιλήσει,να το κουβεντιάσουμε δηλαδή,μου είπε:

–Αδικα χάνεις τον καιρό σου μη ψάχνεις,κάποια μέρα θα τα γράψει η ιστορία,αλλά θα περάσουν χρόνια.
–Πόσα χρόνια περίπου,τον ρώτησα.
–Πολλά χρόνια,μου απάντησε.Οταν από τους αυτόπτες μάρτυρες δεν θα υπάρχει κανείς.Τότε θα γράψουν την ιστορία όπως θέλουν.Και θα μιλούν όχι μόνο γιά τον συνωστισμό πού γινόταν στο λιμάνι της Σμύρνης αλλά και γιά τους τσέτες που έραιναν με λουλούδια τους πρόσφυγες πού έφευγαν,τους βοηθούσαν να μπουν στα πλοία και τους αποχαιρετούσαν κλαίγοντας….Και πως τον εθνομάρτυρα Μητροπολίτη τον συμβούλευαν να φύγει και αφού δεν ήθελε τον σκότωσαν.

Ετσι θα γράψουν την ιστορία κι αν δε είναι αυτό κατάντια,ας μού πεί κάποιος τότε τι είναι!…..΄΄