Ο Αστέρας των προσφύγων και ο “Μουράτ Ασλάν”,το βουρλιώτικο λιοντάρι του Ολυμπιακού.

Το 1926 ο Μάρκος Μουράτης μαζί μ’ άλλους ποδοσφαιρόφιλους ίδρυσε στην περιοχή της Ευαγγελίστριας του Πειραιά τον «Πολικό Αστέρα». Ο Μουράτης, πρόσφυγας γεννημένος το 1890 στα Βουρλά της Μικρασίας, ήταν ο πατέρας του σπουδαίου διεθνή ποδοσφαιριστή Ανδρέα Μουράτη, του θρυλικού «Μιζούρι». Ο Μάρκος Μουράτης, όπως έχει αφηγηθεί ο ίδιος, ήρθε σ’ επαφή με το ποδόσφαιρο το 1914, όταν ως Οθωμανός υπήκοος επιστρατεύτηκε αναγκαστικά στον τουρκικό στρατό και βρέθηκε στην Άγκυρα. Εκεί παρακολούθησε αγώνες μεταξύ Γερμανών και Τούρκων στρατιωτικών και λάτρεψε το ποδόσφαιρο.

Πρόσφυγας μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε στα Καμίνια. Εκεί δημιούργησε την ομάδα Πολικός Αστέρας και μάλιστα ο αστικός μύθος θέλει τη γυναίκα του Αγγελική να είχε κεντήσει το λάβαρο της ομάδας. Επίσης, αφηγούνταν πως, το 1927, στο εκτός έδρας ματς της ομάδας στα Αμπελάκια Σαλαμίνας, ο γιος του Ανδρέας Μουράτης που δεν είχε χρονίσει ακόμη, κυνηγώντας την μπάλα περπάτησε και από τότε ήθελε πάντα μια μπάλα για παιχνίδι. Ο Πολικός Αστέρας λειτούργησε μέχρι το 1935.Το 1936, ένα χρόνο μετά τη διάλυση του Πολικού Αστέρα, ο Μάρκος Μουράτης δημιούργησε νέα ομάδα, με μαγιά τους παίκτες του Πολικού Αστέρα. Της έδωσε το όνομα «Α.Ε. Χρωματουργείων», επειδή χρησιμοποιούσε το γήπεδο της βιομηχανίας «Χρωματουργεία Πειραιώς», πιο γνωστής ως «ΧΡΩΠΕΙ», που βρισκόταν στο Νέο Φάληρο, προς την οδό Πειραιώς. Στην ομάδα αυτή έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα ο Ανδρέας Μουράτης, σε ηλικία 13 ετών, και σύντομα εξελίχθηκε στον καλύτερο παίκτη της. Το 1943 πήρε μεταγραφή για την Προοδευτική, για ν’ αναδειχθεί μεταπολεμικά σε σπουδαίο διεθνή παίκτη με τα χρώματα του Ολυμπιακού.

Στην ομάδα αυτή αγωνίζονταν κι άλλοι καλοί παίκτες, αλλά σταδιακά αποδυναμώθηκε, αφού οι περισσότεροι έφευγαν για μεγαλύτερα σωματεία. Ο επιθετικός Ηλίας Παπαγεωργίου έφυγε για τον Ατρόμητο Πειραιά, εν συνεχεία χρίστηκε διεθνής, για να καταλήξει το 1949 στην ΑΕΚ, όπου έκανε σπουδαία καριέρα. Ο Σκορδαλιάς πήγε στην Προοδευτική, ο Γιώργος Κανσός και ο Χριστόπουλος (Στελάρας) στον Ολυμπιακό. Έτσι μετά την Κατοχή η «Ένωση Χρωματουργείων» ήταν τελείως γυμνή από ποδοσφαιριστές και είχε σχεδόν διαλυθεί.

Το 1926, μεταξύ των συλλόγων που υποστήριξαν τον Εθνικό στη διαμάχη του με τον Ολυμπιακό για την κυριαρχία στο πειραϊκό ποδόσφαιρο, ήταν και ο Πειραϊκός Όμιλος, ο οποίος το καλοκαίρι του 1926 μετείχε στο πρωτάθλημα του «Συνδέσμου Ποδ. Συλλόγων Πειραιώς-Φαλήρου», υπό τον Εθνικό. Από την επόμενη σεζόν 1926-27 εντάχθηκε στην Ε.Π.Σ. Πειραιώς, στην οποία μετείχε ως τη σεζόν 1932-33. Μάλιστα, είχε δύο παρουσίες στην τετράδα της Α΄ κατηγορίας (1930-31 και 1931-32). Στο τέλος της σεζόν 1932-33 ο σύλλογος διαλύθηκε, για να επανιδρυθεί μεταπολεμικά. Τον Νοέμβριο του 1945 αναφέρεται πως, «στο παρά το ποδηλατοδρόμιον γήπεδον των Χρωματουργείων» έδιναν φιλικούς αγώνες άλλες ομάδες του Πειραιά, όπως ο Εθνικός και ο Αχιλλεύς, αλλά δεν αναφέρεται ο σύλλογος της ΑΕ Χρωματουργείων.
Τελικά το 1946 η ΑΕ Χρωματουργείων μετονομάστηκε σε Πειραϊκός με έδρα αρχικά τα Καμίνια ως Πειραϊκός ΠΑΟ Καμινίων και αργότερα το Νέο Φάληρο ως Πειραϊκός ΑΟ Νέου Φαλήρου. Από τη σεζόν 1946-47 εντάχθηκε στη Γ΄ κατηγορία Πειραιά και ως τις αρχές της δεκαετίας του ΄60 αγωνίστηκε στις χαμηλές κατηγορίες της ΕΠΣΠ. Τη διετία 1965-1967 αγωνίστηκε στην πειραματική τότε Γ΄ Εθνική. Το 2010 συνενώθηκε με τον ΑΣ Νέου Φαλήρου (έτος ίδρυσης 1947) και δημιούργησαν την ΑΕ Νέο Φάληρο–Πειραϊκός, η οποία μετέπειτα μετονομάστηκε σε Ποδοσφαιρικός Όμιλος Νεαπόλεως Ηρακλής Νίκαιας. Άμεσα όμως, το 2011 φίλοι του ιστορικού συλλόγου επανασύστησαν τον Α.Ο.Ν. Φαλήρου Πειραϊκός και εντάχθηκε εκ νέου στην Ε.Π.Σ. Πειραιώς…………………..Μικιών ο Βοιωτός.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε σπό Αρδην-Ρήξη στις 13 Μαΐου 2023.

«Μουράτ Ασλάν”, το βουρλιώτικο λιοντάρι του Θρύλου!

Ο Ανδρέας Μουράτης (14/9/1925 ή 1926–10/12/2000).

Ηταν διεθνής  ποδοσφαιριστής, αρχηγός του Ολυμπιακού και της εθνικής Ελλάδας. Γεννήθηκε στη Σούδα του Νέου Φαλήρου, και ήταν γιος του Μάρκου και της Αγγελικής, προσφύγων από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας.

Ο πατέρας του Μάρκος, ήταν ιδρυτής του  «Πολικού Αστέρα»το 1926, ενός ανεξάρτητου συλλόγου του Πειραιά και εκεί άρχισε να βλέπει ποδόσφαιρο ο Ανδρέας Μουράτης. Η ομάδα όμως διαλύθηκε και το 1936 ο πατέρας του ίδρυσε την «Α.Ε. Χρωματουργείων», από όπου ξεκίνησε και ο Ανδρέας Μουράτης. Στην ΑΕ Χρωματουργείων παρέμεινε μέχρι το 1943, όταν μεταπήδησε στην Προοδευτική, με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής. Το 1945 πήγε στα “τσικό” του Ολυμπιακού . Στον Ολυμπιακό αγωνίστηκε μέχρι το 1955 με μεγάλη επιτυχία.

Συνέχισε τη καριέρα του στον  Αργοναύτη, για να σταματήσει το ποδόσφαιρο το 1961. Από τότε, μέχρι το 2000 που πέθανε, έμεινε κοντά στον Ολυμπιακό, βοηθώντας σε διάφορα πόστα, από προπονητής στα τμήματα υποδομής μέχρι φροντιστής. Το σπίτι ήταν δίπλα στο Στάδιο Καραισκάκη και σήμερα ο δρόμος που περνά μπροστά του έχει το όνομά του.

Ο Μιζούρι.

Του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι “Μιζούρι” (από το αμερικάνικο θωρηκτό που ήταν αγκυροβολημένο στον Πειραιά), εξαιτίας της δύναμης που έβγαζε στο παιχνίδι του. Το παρατσούκλι το απέκτησε σ’έναν αγώνα με τον Εθνικό, όταν κάποιος φίλαθλος τον απεκάλεσε έτσι επειδή τον έβλεπε να αγωνίζεται με δύναμη και πάθος παρότι ήταν τραυματίας. Η δύναμη, το πάθος και το ατρόμητο του χαρακτήρα του, έκαναν μεγάλη εντύπωση και στους Τούρκους φιλάθλους, οι οποίοι μετά από έναν αγώνα της εθνικής Ελλάδας με αντίπαλο την αντίστοιχη της Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη,όπου πέτυχε γκολ από τα 65 μέτρα στον διάσημο Τούρκο γκολκήπερ Τουργκάι, τον αποκάλεσαν “Μουράτ Ασλάν” (“Μουράτης το Λιοντάρι”).

Ο Αντρέας Μουράτης στυλοβάτης στην άμυνα του Ολυμπιακού (1954-55). Από αριστερά: Κουρουκλάτος, Σούλης, Μουράτης, Κοτρίδης, Ξανθόπουλος, Ιωάννου (πηγή φωτογραφίας: Τα Νέα.)

Τίτλοι,ως παίκτης με τον Ολυμπιακό.

Ο Αντρέας Μουράτης με τον αγαπημένο του Ολυμπιακό κατέκτησε 6 πρωταθλήματα Ελλάδας και 5 Κύπελλα. Υπήρξε το ίδιο σεμνός και αφού αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Έμεινε πάντα πιστός δίπλα στην ομάδα της καρδιάς του, τον Ολυμπιακό και στον θρυλικό αγώνα μεταξύ των παλαιμάχων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού («Βραδυποριακός») και της Προοδευτικής («Ταλαιπωριακός»), κάθε Μεγάλη Παρασκευή, έβγαζε από το ντουλάπι της ψυχής του το αστείρευτο ποδοσφαιρικό του ταλέντο και την ανθρωπιά του και τα ξεδίπλωνε μπροστά στα μάτια συναθλητών και φιλάθλων, ανανεώνοντας τον θαυμασμό και την παντοτινή αγάπη τους.

• 6 Πρωταθλήματα Ελλάδος: 1947, 1948, 1951, 1952, 1954 και 1955
• 5 Κύπελλα Ελλάδος: 1947, 1951, 1952, 1953 και 1954
• 10 Πρωταθλήματα Πειραιά: 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954 και 1955

Στις εθνικές ομάδες.

Στην εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε 16 φορές και πέτυχε ένα γκολ, ενώ υπήρξε και αρχηγός της. Εγκατέλειψε την Εθνική όταν ως αρχηγός της ζήτησε από την ΕΠΟ καταβολή οδοιπορικών για τους διεθνείς παίκτες. Η ΕΠΟ τον τιμώρησε με διετή αποκλεισμό,αλλά μετά από 10 μήνες ανακάλεσε την απόφασή της. Η τιμωρία αυτή ήταν και το θέμα της ταινίας “Οι άσσοι του γηπέδου“ που γυρίστηκε το 1956 με ηθοποιούς τον Μουράτη και τους άλλους ποδοσφαιριστές της εθνικής που πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση.

Επίσης με την εθνική Ενόπλων κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων 1962.