Ο πόνος και το χρέος.

Κάποτε,πριν πολλά-πολλά χρόνια ρώτησα με παιδική αφέλεια τον παππού μου:
«Παππού ποια είναι τα Βουρλά, η πατρίδα σου; ».
Φούσκωσε από περηφάνεια θυμάμαι καί μου απάντησε ότι είναι πρόσφυγας.Πρόσφυγας από τη Μικρασία,ένα τόπο με ιδιαίτερο πολιτισμό και σπουδαία ιστορία.

– «Ο Βουρλάς γιέ μου είναι για όλους εμάς ένας πόνος.Ενας πόνος βουβός που απλά τον κουβαλάς.Τον κουβαλάς μέσα σου. Για πόσες γενιές άραγε; Δε ξέρω,δε ξέρω γιέ μου…» και έστρεψε το βλέμμα του γιά να μη δω ότι βούρκωσε!

Μεγάλωσα παππού.Εγινα κι εγώ παππούς.

Είδα και έμαθα γιά το χωριό σου και πήγα πολλές φορές στον Βουρλά.Τον λάτρεψα παππού.Τον λάτρεψα!

Ο πόνος όμως πόνος παππού.
Γιά πόσες γενιές ακόμα δε ξέρω.
Ξέρω όμως το χρέος μου.Να φροντίσω να μη ξεχαστεί τίποτα.
Αυτό στο υπόσχομαι παππού!Στο υπόσχομαι !